مقایسه افزایش اثر دز پرتویی با استفاده از نانوذرات اکسید آهن بر سلول‌‌های سرطانی رده HeLa تحت تابش باریکه‌‌های الکترونی و فوتونی پر انرژی

مقدمه هدف از پرتودرمانی، رساندن دز کشنده پرتو به سلول‌‌های سرطانی است؛ بطوریکه همزمان بافت‌‌های سالم مجاور، کمترین مقدار پرتوگیری را داشته باشند. یکی از راهکار‌‌های افزایش دز در سلول‌‌های سرطانی، استفاده از نانوذرات با عدد اتمی بالا به عنوان حساس کننده‌‌های پرتویی در این سلول‌‌ها می‌‌باشد. مواد و روش‌‌ها نانوذرات اکسیدآهن با پوشش دکستران با غلظت‌‌های مختلف (10، 40 و µg/ml 80) به مدت 24 ساعت با سلول‌‌های سرطانی دهانه رحم رده‌‌ HeLa انکوبه شدند و میزان اثر حساس کنندگی پرتویی غلظت‌‌های مختلف نانوذرات تحت تابش با دزهای مختلف از باریکه الکترونی Mev 6 و باریکه فوتونی Mv 6 مقایسه شد. میزان بقای سلول‌‌ها با روش MTT بررسی شد. یافته‌‌ها میزان بقای سلول‌‌ها در گروه‌‌های دریافت کننده تابش درحضور و عدم حضور نانوذرات اکسیدآهن اختلاف معنی‌‌داری نشان داد (0/05>P )؛ میانگین فاکتور افزایش دز پرتویی در غلظت‌‌های 10، 40 و µg/ml 80 در تابش با انرژی‌‌ Mev 6 به ترتیب 0/04± 1/13، 0/05±1/19 و 0/07±1/25 و در تابش با باریکه فوتونی با انرژی Mv 6 این فاکتور به ترتیب 0/15±1/19، 0/11±1/49 برای غلظت‌‌های 10 و µg/ml 40 به دست آمد. نتیجه‌‌گیری با استفاده از نانوذرات اکسیدآهن با پوشش دکستران، می‌‌توان به طور قابل ملاحظه‌‌ای دز جذبی و در نتیجه کشتار سلولی را در سلول‌‌های سرطانی دهانه رحم رده HeLa افزایش داد.